Χλωδοβίκος ο Α’ (Chlodovechus ή Clovis)…..466 – 511 μ.Χ

O Χλωδοβίκος ή Χλωδοβίχος Α’ γεννήθηκε το 466 στην Τουρναί του Βελγίου και πέθανε στο Παρίσι το 511 μ.Χ.

Ήταν γιός του Χιλδέριχου Α’ και της Μπασίνας (βασίλισσας της Θουριγγίας) και εγγονός του Μεροβαίου. Θεωρείται ως ο ιδρυτής της δυναστείας των Μεροβιγγείων και διετέλεσε βασιλέας των Σάλιων Φράγκων* από το 481 μέχρι το 511. Από το όνομά του προήλθε αργότερα το όνομα Λουδοβίκος.

*Oι Σάλιοι Φράγκοι ήταν Γερμανικό φύλο που αποτελούσε υποομάδα των Φράγκων (η άλλη υποομάδα ήταν οι Ριπουάριοι Φράγκοι).

Επί των ημερών του Χλωδοβίκου κατακτήθηκε τμήμα του Βελγίου και οι Φραγκικές κτήσεις επεκτάθηκαν μέχρι το βόρειο τμήμα της Γαλατίας με κύριο σημείο αναφοράς την πόλη Tournai (Βελγική πόλη 86 χλμ βορειοδυτικά των Βρυξελλών).

Ο Χλωδοβίκος διαδέχθηκε τον Χιλδέριχο το 481 και ταυτόχρονα επεδίωξε να ενώσει τους Σάλιους Φράγκους υπό την εξουσία του. Αντιμετώπισε τον Ρωμαίο στρατηγό Συάγριο ο οποίος υπερασπιζόταν την Ρωμαϊκή ιδέα στο βόρειο τμήμα της Γαλατίας που νικά στην μάχη της Soissons, την οποία και κάνει πρωτεύουσά του. Αυτή η νίκη του προσδίδει κύρος σε τέτοιο βαθμό ώστε ο βασιλιάς των Βησιγότθων, Αλάριχος Β’, δεν τολμά να αρνηθεί να παραδώσει τον Συάγριο, ο οποίος θανατώνεται.

Κατά τα επόμενα έτη, ο Χλωδοβίκος επιδιώκει να πάρει υπό την κατοχή του την περιοχή από την Meuse και Moselle μέχρι τον κάτω ρου του ποταμού Λίγηρα, ερχόμενος σε αντιπαράθεση με συγγενείς του (τοπικοί άρχοντες). Προς τούτο υποστηρίζει τους Θουρίγγειους και Ριπουάριους Φράγκους και αντιμετωπίζει με επιτυχία τους Αλεμάνους που ήσαν οι πλέον επικίνδυνοι από όσους κατοικούσαν στην βάρβαρη Γαλατία, τους οποίους νικά το 496 στην μάχη του Tolbiac. Αυτή η νίκη καθιερώνει την ηγεμονία του στο βόρειο τμήμα της Γαλατίας.

Αλλά το κυριότερο επίτευγμά του ήταν η μετάβαση στον Καθολικισμό, κατόπιν επιρροής της συζύγου του Κλοτίλδης, η οποία ήταν Καθολική πριγκίπισσα της Βουργουνδίας. Σύμφωνα με τον Γρηγόριο της Τουρς, ο Χλωδοβίκος είχε αρνηθεί πεισματικά να υποκύψει στις παρακλήσεις της συζύγου του και τελικά υποσχέθηκε να ασπασθεί τη Xριστιανική πίστη, εφόσον ο Θεός του έδιδε την νίκη εναντίον των Αλεμάνων, σε μια περίοδο όπου φοβόταν ότι θα ηττάτο.

Η βάπτιση του Χλωδοβίκου

Το βάπτισμά του από τον επίσκοπο Ρεμί εορτάζεται λίγο μετά την αποφασιστική νίκη στις 25 Δεκεμβρίου 496 στη Ρεμς, μαζί με 3000 άνδρες του στρατού του, καθιστώντας τον πρωτοπόρο του Χριστιανισμού, όταν την ίδια χρονική περίοδο οι περισσότεροι βάρβαροι βασιλείς ήσαν Αρειανοί. Εξασφάλισε με αυτόν τον τρόπο την υποστήριξη του κλήρου, η οποία ήταν απαραίτητη για την κυριαρχία του και ενώνεται νε τον υπόλοιπο Γαλλο-Ρωμαϊκό πληθυσμό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γρηγόριος της Τουρς (Γαλάτης ιστορικός και Χριστιανός επίσκοπος) τον ονομάζει προστάτη της Εκκλησίας συγκρίνοντάς τον με τον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο.

Το 507 εκστρατεύει στην Βουργουνδία σε υποστήριξη του Βάνδαλου ηγεμόνα Godigisel ο οποίος ευρίσκετο σε διαμάχη με τον αδελφό του Gundobad και νικά στην μάχη της Ντιζόν, αλλά ο Gundobad διατηρεί τα προνόμιά του και τελικά οι δύο αντίπαλοι συμφιλιώνονται. Συνάπτουν μάλιστα συμμαχία εναντίον του βασιλέα των Βησιγότθων Αλάριχου Β’, τον οποίον νικούν και σκοτώνουν στην μάχη του Vouillé. Μετά από αυτήν την επιτυχία η οποία του απέφερε την Ακουιτανία, λαμβάνει τα διαπιστευτήρια του αυτοκράτορα της Ανατολικής Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας Αναστάσιου ως αναγνώριση της εξουσίας του.

Χάρτης Φραγκικού κράτους μετά τον θάνατο του Χλωδοβίκου.

Μετά την πτώση του βασιλείου των Βησιγότθων, ο Χλωδοβίκος εγκαταλείπει το Βέλγιο, όπου οι προκάτοχοί του είχαν αγωνιστεί και ζήσει επί έναν αιώνα για να εγκατασταθεί μόνιμα στο Παρίσι, την νέα πρωτεύουσά του. Τελικά έγινε ο μοναδικός βασιλέας των Φράγκων, σκοτώνοντας κατά πάσα πιθανότητα τον παλαιό Ριπουαριανό βασιλέα, Sigebert και τον γιό του Chiodéric (περί το 509) ενώ οι υπόλοιποι Φραγκικοί πληθυσμοί αναγνωρίζουν οικειοθελώς ή μη την ηγεμονία του. Η τελευταία μεγάλη πράξη της βασιλείας του ήταν η συνεδρίαση στην Ορλεάνη το 511, ενός γενικού συμβουλίου, το οποίο αναδιοργάνωσε την Εκκλησία της Γαλατίας και παρά το γεγονός ότι παρέστησαν μόνο οι μισοί επίσκοποι από το Φραγκικό κράτος, εντούτοις ήταν το πρώτο γενικό συμβούλιο της Γαλλίας που σηματοδότησε την συμμαχία θρόνου και Εκκλησίας.

Όταν το 511 πέθανε ο Χλωδοβίκος, οι Φράγκοι ήσαν κυρίαρχοι της Γαλατίας, εκτός της Βουργουνδίας και η δυναστεία των Σάλιων ηγετών κυβέρνησε το «Έθνος των Φράγκων» επί δύο αιώνες. Το βασίλειό του μοιράσθηκαν οι τέσσερις γιοί του ο  Thierry, ο Clodomir, ο Childebert και ο Clotaire.

Βιβλιογραφία: Dictionary of history of France – 1988